نکتهٔ اول:
همگی امامان اهل سنت و جماعت بجز امام انس بن مالک از مردم ایرانی یا بقول عرب، عجم بوده اند و تنها عرب پیشوا در میان امامان چهارگانهٔ اهل سنت همین انس بن مالک عربی از حجاز بوده است!
نکتهٔ دوم: امام حنبلی را گویند که اصالتش عرب بوده و فقط والدین او زادهٔ مرو بوده اند ولی برخی والدین او را خراسانی دانسته اند.
نکتهٔ سوم: امام شافعی که تقریبا تمام کردستانی ها پیروی مذهب او هستند از مردم همین فلات غرب ایران بوده است.
نکتهٔ چهارم: امام ابوحنیفه، امام شافعی، امام انس بن مالک هر سه، از شاگردان امام جعفر صادق بودند! امام جعفر صادق علاوه بر اینکه شاگردان اهل سنت داشت پیشوای ششم علویان و شیعیان بود.
نکتهٔ پنجم: امام شافعی کتاب های مالک بن انس را از همه دقیقتر و بهتر دانسته است و جالب اینکه همهٔ پیروان مذاهب اسلامی از سنت تا معزله و قرامطه و... به منطق و علم عقلی شافعی باور و اعتراف داشته اند و مبنای عقلی فقه مذهبی خود را بر روی کتب شافعی گذاشته اند.
نکتهٔ ششم:
همهٔ امامان اهل سنت کتب خود را به عربی نوشته اند و می بایست برای بررسی مذاهب آنان به عربی تسلط داشت!
به عقیدهٔ اینجانب:
مذهب حنفی و مذهب مالکی مهمتر و جذابترند و خود من بیشتر مطالعات خود را روی این دو مذهب خواهم گذاشت که قبلا خوانده ام و همچنین باید حتما شافعیت را نیز دوباره از نظر بگذرانم که در بالا آمد که شافعی بیشتر بخاطر عقلی و منطقی اش قابل بررسی و توجه است که مبناهایش در دیگر مذاهب موجودست!
مذهب حنفی و بخصوص شخصیت تاجیک و خراسانی امام اعظم بیشتر مورد توجه منست!
امام ابوحنفیه، نعمان بن ثابت معروف به امام اعظم بنیانگذار فقه و مذهب حنفی که پیروانش را در جمع احناف خوانند!
امام ابوحنیفه نعمان بن ثابت خراسانى (متولد 80 ـ وفات 150 ق) هستند که از شاگردان امام جعفر صادق علیه السلام بوده، مذهب حنفى بزرگترین مذاهب اسلام است و حنفیان که غالباً در آسیا سکونت دارند. برخی نیز گویند کابلی بوده است.
امام انس بن مالک
او حدود سالهای ۹۰ تا ۹۷ متولد شد، و بنابر قولى در سال ۱۷۹ هجرى وفات کرد. و تنها امام اهل سنتی است که عرب بوده است و از مردم حجاز بوده است.
و به گفتهٔ دقیقتر و بهتر ً
ابوعبدالله مالک بن انس بن مالک اصبحى حمیرى (93 ـ 179 ق) که در مدینه متولد شد و همانجا درگذشت، وى به خواهش منصور عباسى کتاب الموطّأ را در فقه و حدیث تصنیف نمود، پیروانش در شمال افریقا سکونت دارند.
امام ادریس شافعی
ابوعبدالله محمد بن ادریس شافعى هاشمى مطلبى (150 ـ 241 ق) صاحب کتاب الأمّ در فقه و المسند در حدیث هستند و غالباً در کردستان و مصر سکونت دارند. و باید اضافه کنم که ایران امروزه نیز بهمراه بیشتر قفقاز بر مذهب شافعی بودند ولی با ظهور قزلباش و کشتار تبریز و آذربایجان، آذربایجان از مذهب شافعی به شیعهٔ دوازده امامی تغییر مذهب یافت و شاه اسماعیل سپس شافعیان فارس تا کرمان را نیز با یورش و صدور حکم شیعه مذهب گردانید!
توجه لازمه!
شیعهٔ پاک علوی را با شیعهٔ ستم پیشهٔ صفوی یکی ندانید.
شیعهٔ صفوی همواره همراه با نفرت افکنی بود و قزلباشیه چیزی از مذهب علوی و شریعت محمدی و عدل علی نمی دانستند و تنها همانند ازبک ها متعصب بودند و همانند ترکان عثمانی فقط بفکر هتاکی و بددهنی بودند. درصورتیکه می بایست مذهب را از طریق قلم و کلام و رفاه حال مردم جلو می بردند. کمااینکه روند شیعه پذیری ایران که مدتها قبل از صفویه آغاز گشته بود در زمان شاه اسماعیل بسط و تداوم قطعی نیافت و تنها حالات رعب و وحشت مردم را به تظاهر وامی داشت تا اینکه به مرور و بخصوص با تدابیر و سازندگی های شاه عباس، مذهب معتدلهٔ امامی عثنی اشری رواج و تداوم یافت! درصورتیکه بعد از مرگ شاه اسماعیل و حتی شاه طهماسب خیلی از مردم علنی در مساجد قزوین نماز سنی خواندند و به مذهب گذشته برگشتند و همین امور باعث شد تا شاه اسماعیل دوم صفوی میان شیعه و سنی را بگیرد و بگونه ای متعادل رفتار کند و بگوید:
با خلق چکار دارید؟ که مذهبش،چه باشد؟
وی شیعه را در دستگاه و دربار و ارتش داشت و سپس سنی ها را به خود نزدیک کرد و به آنان مقامهای بلندی داد و در برابر ازبک و عثمانی، ایرانی را که نیم شیعه بود و نیم اهل سنت! از خطر فروپاشی نجات داد و تقریبا متحد گرداند ولی در مذهب شیعه سستی کرد و متهم گشت که سنی شده است!
وی شعری به فارسی سرود و دستور داد که روی سکه ضرب کنند:
ز مشرق تا به مغرب گر امام است!
ما را علی و آل او تمام است!
شاه اسماعیل دوم صفوی همان سردار رشید ایران در برابر عثمانی و خانات ازبک، شاید باید بیشتر از یکسال و نیم حکومت می کرد آنهم بعد از بیست سال اسارت در قلعهٔ قهقهه که به دستور پدرش شاه طهماسب زندانی گشته بود. وی کلهم نسبت به دین و مذهب بی تفاوت بود و بیشتر به انسجام ایران و تشکیل دولت واقعی با قدرت حکومت مرکزی بود. وی ادبیات فارسی را در کنار ترکی آذربایجانی بسیار دوست داشت و ناراحت بود که مذهب شیعه و اهل سنت های حنفی و شافعی مانع از اتحاد حقیقی ایران در کلام واقعی فلات ایران شوند. لذا عقیده داشت که مذهب شیعه را دولت و حکومت و بیشتر مردم نواحی حساس پذیرفته اند و سنیان نیز این مذهب را به عنوان مذهب رسمی سلاطین خود و حکومت خود پذیرفته و آن را باید ارج نهند! مابقی باید از اتحاد زبانی و همدلی بر پایه های فرهنگ و مرسومات و دین اسلام نه دین برحسب فرقه یا... ایجاد گردد. ولی با این وجود نیز عقیده داشت که مذاهب باید از اصول خود نیز پیروی کنند ولی در برخورد با هم راه افراط و حرب را پیش نگیرند و...
شیعه در زمان شاه اسماعیل دوم صفوی در کنار سنت و جماعت مدتی را در آسایش و همدلی و همفکری به سر بردند تا اینکه یورش ترکان عثمانی بهمراه یورش ازبکان در پی مرگ شاه صفوی، باعث ایجاد کینه های جدید و سرباز کردن کینه های قدیمی شد. سنیان در جنگ شرکت نجستند و تمام زحمت بر دوش شیعیان بود که اتفاقا شیعیان نیروی نظامی اصلی ایران بودند ولی سنیان ایران نباید بی تفاوت می مانستند تا اینکه با محکوم کردن و تقبیح کردن لشکرکشی عثمانی و ازبک و کمک هایی به دربار از سوظن نسبت به خود کاستند. کردها تقریبا درین زمان دقیقا نمی دانستند چکار کنند و میان صفویه و عثمانی بلاتکلیف بودند. تا اینکه زمان به شاه عباس رسید و کردهای ماکو و اردلان و اربیل و کرمانشاه کل تصمیم را در بودن با ایران گرفتند و تنها کردهای ترکیه که دورتر بودند اکثرا بازهم نمی دانستند چه کنند تا اینکه ناخودآگاه در قلمروی عثمانی بصورت ثابت قرار گرفتند و حتی مجهز شدند و دسته بندی ساختاری از کردها توسط ترکان عثمانی شکل گرفت! ترکان عثمانی با فتح بیست سالهٔ آذربایجان و حتی فتح بیشتر از دو دهه ای کردستان ایران و کرمانشاه و ایلام تا نزدیک قزوین موجب گشت کردها کلهم در زمین امپراتوری روم مسلمان قرار بگیرند و ترکان در بیشتر جنگهای خود تا اواخر قاجار با اکراد به ایران حمله کنند.
اینکه اکراد، از همیشه طرفداران امپراتوری روم مسلمان بودند یا نه؟ سوالی حل نشده است!
این را می دانیم که کردها بهترین مرزداران بودند و در یورش به صفویه بخوبی عمل می کردند و از سربازان هنگ کوردلر یعنی کردها در کنار عربلر و ارمنی لر و... بودند و از جندندگان رومی محسوب می شدند و در دربار ترکان مقاماتی بلند می یافتند. معهذا آسیب فراوان نیز دیدند و حتی ترک ها بارها کردها را نسل کشی کردند و در پی حذف کردها از ترکیه بودند. حتی بارها سعی کردند تا کردها را ترک های کوهستان بنامند.
البته کردهای کرمانجی و لک ها به ترک ها بسیار شبیه هستند و این را باید بررسی کرد.و نباید این مهم را دست کم گرفت!
امام حنبلی
ابو عبدالله احمد بن محمد بن حنبل مروزى (164 ـ 241 ق) هستند، وى صاحب کتاب المسند در حدیث و الناسخ و المنسوخ در فقه و کتب بسیار دیگرى در فقه و تفسیر و حدیث و تاریخ است، پیروان این مذهب در افریقا و خلیج فارس و عربستان ساکنند، فرقه وهابیه پیروان شیخ محمد بن عبدالوهاب نجدى (1115 ـ 1206 ق) از مذهب حنبلى هستند.
نکتهٔ پایانی
نکتهٔ هفتم:
مذهب شیعهٔ جعفری از مذاهبی است که توسط حسن صبا دنبال می شد و شیعه ای متشکل از سنیان حنفی بوده است! نادرشاه بارها از ترکان عثمانی درخواست کرد تا مذهب جعفری را به عنوان پنجمین مذهب از اهل سنت بپذیرد تا بعد از پذیرش عثمانی نادرشاه و دولت علیه ایران در طی حکمی و فتواهایی مذهب مردم ایران شیعهٔ جعفری معرفی کنند و شیعهٔ دوازده امامی را از سکه و خطبه و کتب بیندازند. ولی عثمانی این را نپذیرفت و مذاهب اهل سنت همان چهار مذهب ماندند و مذهب جعفری به آن افزوده نگشت.
شیعهٔ هفت امامی نوعی از شیعه است که ترکیبی از اهل سنت حنفی بهمراه شیعه است که دیگر امامت را خاتمه یافته در امام هفتم می بینند یعنی گویند امامت به امام رضا نرسیده است و به این حالت دیگر امامان را نیز قبول ندارند.
و گفته هایی دیگر و باورهایی دیگر نیز وجود دارد.
جعفر شهیدی، تاریخ‌نگاه معاصر، دوران امامت امام صادق(ع)، از ۱۱۴ تا ۱۴۸ قمری را عصر انتشار فقه آل محمد یا به تعبیر دیگر، روزگار تعلیم و تدریس فقه جعفری دانسته است. به باور وی، در این سال‌ها مدینه چهره دیگری یافته بود.
امامان مذهب هفت امامی یا همان مذهب جعفری
امام علی(ع)
ـــــــــــــــــ
(۲۳قبل از هجرت-۴۰ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۱۱-۴۰ق ابوبکر
عمر بن خطاب
عثمان بن عفان
امام حسن(ع)
ـــــــــــــــــ
(۳-۵۰ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۴۰-۵۰ق ابوبکر
عمر بن خطاب
عثمان بن عفان
امام علی
معاویه بن ابی سفیان (۴۱-۶۱ق)
امام حسین(ع)
ـــــــــــــــــ
(۴-۶۱ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۵۰-۶۱ق ابوبکر
عمر بن خطاب
عثمان بن عفان
امام علی
امام حسن
معاویه بن ابی سفیان
یزید بن معاویه
امام سجاد(ع)
ـــــــــــــــــ
(۳۸-۹۵ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۶۱-۹۵ق امام علی
امام حسن
معاویه بن ابی سفیان
یزید بن معاویه
معاویه بن یزید
مروان بن الحکم(۶۴-۶۵ق)
عبدالملک بن مروان (۶۵-۸۶ق)
ولید بن عبدالملک (۸۶-۹۶ق)
امام باقر(ع)
ـــــــــــــــــ
(۵۷-۱۱۴ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۹۵-۱۱۴ق معاویه بن ابی سفیان
یزید بن معاویه
معاویه بن یزید
مروان بن الحکم
عبدالملک بن مروان
ولید بن عبدالملک
سلیمان بن عبدالملک (۹۶-۹۹ق)
عمر بن عبدالعزیز (۹۹-۱۰۱ق)
یزید بن عبدالملک (۱۰۱-۱۰۵ق)
هشام بن عبدالملک (۱۰۵-۱۲۵ق)
امام صادق(ع)
ـــــــــــــــــ
(۸۲-۱۴۸ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۱۱۴-۱۴۸ق عبدالملک بن مروان
ولید بن عبدالملک
سلیمان بن عبدالملک
عمر بن عبدالعزیز
یزید بن عبدالملک
هشام بن عبدالملک
ولید بن یزید (۱۲۵-۱۲۶ق)
ولید بن عبدالملک (۱۲۶-۱۲۶ق)
ابراهیم بن الولید (۱۲۶-۱۲۷ق)
مروان بن محمد (۱۲۷-۱۳۲ق)
ابوالعباس سفاح (۱۳۲-۱۳۶ق)
منصور دوانیقی (۱۳۶-۱۵۸ق)
امام کاظم(ع)
ـــــــــــــــــ
(۱۲۸-۱۸۳ق)
ـــــــــــــــــ
دوره امامت: ۱۴۸-۱۸۳ق مروان بن محمد
ابوالعباس سفاح
منصور دوانیقی
مهدی عباسی(۱۵۸-۱۶۹ق)
هادی عباسی(۱۶۹-۱۷۰ق)
هارون‌الرشید(۱۷۰-۱۹۳ق)
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.